متنفـّرم از انسآטּهایـﮯڪـﮧבیوآر بـُلنـבَت را مـﮯبیننـב،

ولـﮯ بـﮧבُنبـآل هـَمآטּآجـُر لق בیوآرت هـَستنـבڪـﮧ . . .

تو را فرو بریزنـב . . .

تا تو را انڪآر ڪُننـבو از رویـَت رבشونـב . . .

فکر میکنم آدم هـایی که قیافه ی معمولی دارند بـهـتـریـن هـا هـستند
و بـــه خــاطــر هــمــیــن خــدا کــلــی از ان هــا رو خـــلــق کــرده

بعضی وقتا باید به بعضی آدما بگی :

خب!!!

بازی خنده داری بود ؛ حالا دیگه از زندگیم برو بیرون...

خدایا

یــــا کســــــی را بــه مـــ ا نــــده

یـــــا اگـــــــــر میــــــدهـــــی

دیــــــــگر از مــــــا نـــگیـــــر

آدمــــهاهـم هدیــــه را پــس نمـــــــی گیـــــــرنـد

تو کـــــه دیگـــــــر خدایــــــی

هیچ وقت اشک کسی را که دوستت دارد نریزان!

چون ممکن است با اشک هایش تو هم از چشمش بی افتی!

انسانهای پاک و ساده را با تمام وجود دوست دارم

همانهایی که بدی هیچکس را باور ندارند

همانهایی که برای همه لبخند میزنند

همانهایی که بوی ناب “آدم” میدهند

و من باور دارم که وجود نازنینت شایسته دوست داشتن است

_     _

بعد از رفتنت ...

موهایم را از ته تراشیدم

تا عطر انگشتانت

مرا دیوانه تر نکند ......

زندگی باید کرد

گاه با یک گل سرخ

گاه با یک دل تنگ

گاه باید روید

در پس این باران

گاه باید خندید

بر غمی بی پایان...

        شبی گفتی نداری دوست من را

              نمی دانی که من شب چه کردم

                    خوشا بر حال آن چشمی که آن را

                                      به زیبایی پسندیدی و رفتی

چه خـــ ـــوب است آدمـــ✿ـها

یک نفر را

هر روز

دوسـ♥ـت داشته باشند ...

نه...

هر روز یک نفـ ـر را ...!!

خدا منو آفرید که عاشق تو باشم
جز عاشق تو بودن کاری نداشته باشم
خدا به من نفس داد تا از تو شعر ببافم
تا که ببینی هردم دور تو در طوافم
یه حسی داد تا زنده م صدات باشه تو گوشم
به شوق داشتن تو تن پوش عشق بپوشم
خدا چشامو وا کرد تا تو رو خوب ببینم
از دشت دلخوشیها برات شادی بچینم
خدا دلو به من داد تا به تو مبتلا شم
که روز میلاد عشق دست خالی نباشم
خدا تو رو به من داد تا تو قلب تو جا شم
تو مروارید احساس من صدف تو باشم
من صدف تو باشم

خدا تو رو آفرید که من تنها نمونم
که اسمتو شب و روز بشه ورد زبونم
خدا نگاه تو رو گره زد به نجابت
تا من عاصی از بند راضی شم به اسارت
خدا با مهربونی دلتو آشنا کرد
تو قلب سوت و کورم چه محشری به پا کرد
خدا تو رو آفرید که معجزه ببینم
تا وقتی که تو باشی منم عاشقترینم
خدا دلو به من داد تا به تو مبتلا شم
که روز میلاد عشق دست خالی نباشم
خدا تو رو به من داد تا تو قلب تو جا شم
تو مروارید احساس من صدف تو باشم
من صدف تو باشم

لب ـ ات نه گوید و پیداست می گوید دل ـ ات آری

که اینسان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری

دل ـ ات می آید آیا از زبانی این همه شیرین

تو تنها حرفِ تلخی را همیشه بر زبان آری

نمی رنجم اگر باور نداری عشقِ نابم را

که عاشق از عیار افتاده در این عصرِ عیاری

چه می پرسی ضمیرِ شعرهایم کیست؟ « آنِ » من

مبادا لحظه ای حتی مرا این گونه بپنداری

تورا چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت

به شرطی که مرا در آرزویِ خویش مگذاری

چه زیبا می شود دنیا برای من! اگر روزی

تو از آنی که هستی ای معما پرده برداری

چه فرقی می کند فریاد یا پژواک جانِ من!

چه من خود را بیازارم چه تو خود را بیازاری

« صدایی از صدایِ عشق ، خوشتر نیست » حافظ گفت!

اگرچه بر صدایش زخم ها زد تیغِ تاتاری

کاش آن روز که گفتی:
«با تو می مانم تا که دنیا هست»
مفهومش را می فهمیدم که:
رفتنت با رفتن دنیای من همزمان است.
این بار من اشتباه کردم تو راست گفته بودی...

برای من زندگی با توبهشت میشود

وقتی که لبخندمیزنی

طپش قلبم هزاران هزارمیشود

وقتی غرق درنگاهت میشوم

وهمه خاطرات شیرین باتودوباره تکرارمیشود

وچه زیبامیشود باتوبرایم زندگی

برایم بودن وماندن

و باتو مردن هم  زیباترمیشود هردم

دلمان خوش است که مینویسیم ...

و دیگــران می خـواننــد ...

و عــده ای می گـوینــد ؛

آه چـه زیبــا و بعضــی اشـک می ریــزند ...

و بعضــی مـی خنــدنـد ...

دلمــان خـوش اســت ... !

به لــذت هــای کــوتـاه ...

به دروغ هــایی که از راســت ...

بـودن قشنــگ تـرند ...

به اینکــه کســی برایمــان دل بســوزاند ...

یـا کســی عاشقمــان شــود ...

با شــاخه گلی دل می بنــدیـم ...

دلمــان خـوش می شــود ...

به بـرآوردن خـواهشــی و چشــیدن لـذتـی ...

و وقــتی چیـــزی مـطابـق مــیل مــا نبــود ...

چقـــدر راحـت لگـــد می زنیـــم ...

و چــه ســــاده می شـکــنیم ...

همــــه چیـــز را ...

 زندگی گل زردی است به نام غم،

مروارید غلطانی است به نام اشک،

آیینه شکسته ای است به نام دل

و فریاد بلندی است به نام

آه

تمام دلخوشی دنیای من به این است که ندانی

 و دوستت بدارم

وقتی میفهمی و میرانی ام چیزی درون دلم فرو میریزد

 چیزی شبیه غرور

لطفا گاهی خودت را به نفهمیدن بزن و بگذار دوستت بدارم

بعد از تو هیچکس الفبای روح و خطوط قلبم را نخواهد

 خواند نمیگذارم ... نمیخواهم

 من همین که هستی دوستت دارم

حتی سایه ات را که هرگز

به آن نمیرسم .....!!!

یکی  هست                  تو  قلبم 

که  هر شب   واسه  اون  می نویسم  ،اون    خوابه

نمی خوام  بدونه  که   قلب من  این  همه   بی تابه ،یه  کا غذ

یه خودکاردوباره شده همدم این دل دیوونه،یه نامه که خیسه  پراز  اشکه

    و   کسی  بازم  اونو  نمی خونه ، می ترسم یه روزی برسه  که اونونبینم

بمیرم تنها،خدایا کمک کن نمی خوام  بدونه دارم جون  می دم اینجا

سکوت  اطاقو داره می شکنه  تیک تیک  ساعت رو  دیوار

دوباره  نمی خواد  بشه  باور  من ، که   دیگه

نمیاد  انگار ، دلم   تنگه   براش

واسه   همیشه   مثل

خو ن    تو

  قلبمه

من از آغازِ این پایان رو سقفِ غصه آوارام  

یکی امشب تموم میشه توی چشمای بیدارم

مثِ یه کوچه ی بن بست تهِ این قصه میمیرم

دارم آینده ی دردو روی این صفحه میچینم

مثِ یه بهمنِ سنگین پر از زخمِ  زمستونم

به ظاهر سالمم از تو  خراب و خُرد وداغونم

دارم آهسته تن میدم به این دردای اجباری

یه زخمی رو تنم مونده مثِ زخمی که تو داری

***

از این شبهای طولانی دیگه راهی به فردا نیست

تو میدونی که درمونی برای زخمِ دردا نیست

من و تو فکرِ هم نیستیم همیشه قصه این بوده

میون اینهمه تنها دروغی بدتر از ما نیست

***

نمونده راهِ آغازی کنارِ تابلوهای ایست

من از آخر شروع میشم که اینجا ابتدایی نیست

دلا زخمیه پاییزن بهار از قلبِ ما رفته

نشسته سایه ی وحشت توی هر روزِ این هفته

تو باور کن که خوشحالیم، دلیلِ غصه دردا نیست

ببین تصویری جز دیوار از این پنجره  پیدا نیست

تمومِ باورم پر شد از این تصویرِ پوشالی

که قابِ لحظه های من شده از باورم خالی

*** 

سکوتم از رضایت نیست تو میدونی که اجباره

تو میدونی که این کابوس، شبِ این قصه بیداره

یه دنیا درد و غم پاشید تو قلبِ خستمون اما

چشای بسته ی ماها هنوز در حالِ انکاره

***

از این روزگار از زندگی از همه خط قرمزهایی که ردشان کردم