می ترسم آن را که دوست می دارم بگویم :

« دوستت دارم »

چرا که شراب چون از ساغر

ریخته شود

اندکی از آن کاسته می شود

                نه ز جام باده مستم نه خمار می پرستم
به هوای وصل جانان ز می خیال مستم
چو غزال وحشی این دل شده درکمند زلفش
که به جز کمند زلفش همه بند ها گسستم
شده ام اسیر عشقت اگرم به سر دوانی
ز تو دست بر ندارم که به عشق پای بستم
ز غبار این بیابان، که دوانم از قفایش
ز کرم بپرس آخر که کجا ز پا نشستم

                      ماه به خاک نگاه کرد و گفت:

شب ها چشم هایم را باز و بسته میکنم

تا شاید نگاهم کنی بگویی "دوستت دارم"

نمی دانم شاید خزان ،

فانوس های بیشتری برای دوست داشتن دارد

او همیشه در آغوش صبر توست

        ـار مـرا , غار مـرا , عشق جگر خـوار مـرا
یـار تـوئی , غار تـوئی , خواجه نگهدار مـرا
                                                              نوح تـوئی , روح تـوئی , فاتح و مفتوح تـوئی
                                                               سینه مشروح تـوی , بر در اسرار مـرا
نـور تـوئی , سـور تـوئی , دولت منصور تـوئی
مرغ کــه طور تـوئی , خسته به منقار مـرا
                                                              قطره توئی , بحر توئی , لطف توئی , قهر تـوئی
                                                              قند تـوئی , زهر تـوئی , بیش میازار مـرا
حجره خورشید تـوئی , خانـه ناهیـد تـوئی
روضه اومید تـوئی , راه ده ای یار مـرا
                                                              روز تـوئی , روزه تـوئی , حاصل در یـوزه تـوئی
                                                              آب تـوئی , کوزه تـوئی , آب ده این بار مـرا
دانه تـوئی , دام تـوی , باده تـوئی , جام تـوئی
پخته تـوئی , خام تـوئی , خام بمـگذار مـرا
                                                               این تن اگر کم تندی , راه دلم کم زنـدی
                                                              راه شـدی تا نبـدی , این همه گفتار مـرا 

روزگاریست که سودای بتان دین من است

غم این کار نشاط دل غمگین من است

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین من است

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار

کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش

زان که منزلگه سلطان دل مسکین من است

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

حافظ از حشمت پرویز دگر قصه مخوان

که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است

دلم بهانه گیر شده ...

                تو رادوست ندارم نه دوستت ندارم!

اما هنگامی که نیستی

غمگینم!

تو رادوست ندارم!

امانمیدانم چرا....

آنچه میکنی در نظرم بی همتا جلوه میکند!

وبارهادر تنهایی از خود پرسیده ام

چرا آنهایی که دوستشان دارم

بیشترشبیه تو نیستند...

تو رادوست ندارم!

اماهنگامی که نیستی

از هرصدایی بیزارم


حتی اگر صدای آنانی باشد که دوستشان دارم

زیراصدای آنها

طنین آهنگین صدایت را در گوشم میشکنند!

تو رادوست ندارم!

اماچشمان گویایت

بیش ازهر چشم دیگری بین من و آسمان آبی قرار میگیرد...

آه میدانم که دوستت ندارم

اماافسوس دیگران دل ساده ام را

کمترباور دارند

و چه بسا به هنگام گذر

میبینم که بر من میخندند

زیرا آشکارا مینگرند

نگاهم به دنبال توست...

ا

فسوس آن زمان که باید دوست بداریم....

کوتاهی میکنیم...

آن زمان که دوستمان دارند....

لجبازی میکنیم....

و بعد برای آنچه از دست رفت،

آه میکشیم!!!!

                     برای کسی که آهسته وپیوسته میرود هیچ راهی دور نیست...

آن که پاداش الهی را باور دارد در بخشش سخاوتمند است...

برای زندگی فکر کنید غصه نخورید...

انسان در زیر زبان خویش پنهان است...

آغاز هر کلام مهم ترین قسمت آن است...

شاید اگر عاشق شوم روزی مرا ترکم کنی

می ترسم از روزی که تو محکوم بر مرگم کنی

شاید تو عاشق باشی و عاشق تر از پیشم کنی

یا نه مرا مرا شیدا کنی بیگانه از خویشم کنی

با این سکوت تلخ خود دل را به هر سویی مبر

شاید تو هم عاشق شوی دل را به تنهاییی مبر

با یاد چشم مست تو صد باره عاشق می شوم

این بار عاشق تر منم رنگ شقایق می شوم

با آنکه با عشقت دلم افسانه شد دیوانه شد

با درد تو روز و شبش افسون یک پیمانه شد

عشق تو را در قلب خود هر لحظه پیدا می کنم

با عطر و بوی یاس عشق دل را هویدا می کنم

با یاد تو هر لحظه غم آتش به جانم می زند

انگار چشم مست تو زخم زبانم می زند

عاشق منم شیدا منم سرمایه ی سودا منم

رسوا منم آواره ی تنهای بی فردا منم

دیوانه بودم روز و شب از عشق جان فرسای تو

این است تقدیر من و این گونه دل شیدای توست

یه زخم کهنه روی بالم

یه آسمون که چشم به رام نیست!

به غیر واژه ی غریبی

چیزی توی ترانه هام نیست!

حتی یه آینه پیش روم نیست

که اسممو یادم بیاره

تنها ترین مسافر شب

تو خلوتم پا نمیذاره!

ازم نخوا با تو بمونم

تو هیچی از من نمیدونی

اگه بگم راز دلم رو

تو هم کنارم نمیمونی!

دل من از نژاد عشقه

از تو واز ترانه لبریز

یه دنیا غم توی صدامه

مثل سکوت تلخ پاییز

من یه پرنده ی غریبم

من از نژاد آسمونم

میون اینهمه ستاره

من یه شهاب بی نشونم

ازم نخوا با تو بمونم

تو هیچی از من نمیدونی

اگه بگم راز دلم رو

تو هم کنارم نمیمونی!

تو هم کنارم نمیمونی.........

باور کس نشود قصه ی بیماری دل

تا گرفتار نگردد به گرفتاری دل

من و دل زار چنانیم که شب ها نکنند

مردم از زاری من خواب و من از زاری دل

دل من روز نیاساید از این چشم پرآب

چشم من شب نکند خواب ز بیداری دل

بسکه در زلف تو دلهای پریشان جمع است

شانه را راه در او نیست ز بسیاری دل

چون نگهدارم از آن رشک پری دل؟که رفیق

پیش او حد بشر نیست نگهداری دل

تو از عشق حقیقی بی نیازی

دو رنگی کهنه کاری صحنه سازی

تو یار ما نی ای عاشق تراشی

باز امشب جلوه بخش بزم مستانم چو شمع

در میان سور و ساز خویش خندانم چو شمع

رقص مرگست این که می پیچم بخود از تاب درد

کس چه میداند که می سوزد تن و جانم چو شمع؟

با که گویم درد بی درمان خود را،زان که من

در میان جمع ،تنها و پریشانم چو شمع

اشک گرم و آه سرد و روی زرد و سوز دل

حاصل عشقند و من این نکته میدانم چو شمع

با خیالش با نگاهش با فراقش با غمش

گاه گریان،گاه سوزان،گاه لرزانم چو شمع

بس که با شب زنده داری های خود خو کرده ام

از نسیم صبحگاهی هم گریزانم چو شمع

گفتمت از سوز و ساز عشق ننشینم ز پای

تنها

غمگین

نشسته با ماه

در خلوت ساکت شبانگاه

اشکی  به رخم  دوید  ناگاه

روی  تو  شکفت  در   سرشکم

ببار باران

باریدنت

شوریست در جان من

من به غیر تو نخواهم چه بدانی چه ندانی

از درت روی نتابم چه بخوانی چه برانی

دل من میل تو دارد چه بجویی چه نجویی

دیده ام جای تو باشد چه بمانی چه نمانی

من که بیمار تو هستم چه بپرسی چه نپرسی

جان به راه تو سپارم چه بدانی چه ندانی

ایستادم به ارادت چه بود گر بنشینی

بوسه ای بر لب عاشق چه شود گر بنشانی

می توانی به همه عمر دلم را بفریبی

ور بکوشی ز دل من بگریزی نتوانی

دل من سوی تو آید بزنی یا بپذیری

بوسه ات جان بفزاید بدهی یا بستانی

جانی از بهر تو دارم چه بخواهی چه نخواهی

گفتمش

شیرین ترین آواز چیست؟

چشم غمگینش به رویم خیره ماند

قطره قطره اشکش از مژگان چکید

لرزه

 افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند

ناله زنجیر ها بر دست من

گفتمش

آنگه که از هم بگسلند

خنده ی تلخی به لب آورد و گفت

آرزویی دلکش است اما دریغ

بخت شورم ره برین امید بست

و آن طلایی زورق خورشید را

صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدم

از دردی که تلخ

در دل من با دل او می گریست

گفتمش

بنگر در این دریای کور

چشم هر اختر چراغ زورقی است

سر به سوی آسمان برداشت گفت

چشم هر اختر چراغ زورقی است

لیکن این شب نیز دریای است ژرف

ای دریغا شب روان کز نیمه راه

می کشد افسون شب در

خوابشان

گفتمش

فانوس ماه

می دهد از چشم بیداری نشان

گفت

اما در شبی این گونه گنگ

هیچ آوایی نمی آید به گوش

گفتمش

اما دل من می تپد

گوش کن اینک صدای پای دوست

گفت

ای افسوس در این دام تنگ

باز صید تازه ای را می برند

این صدای پای اوست

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشک ها پرسیدمش

خوش ترین لبخند چیست؟

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

جوش خون در گونه اش آتش فشاند

گفت

لبخندی که عشق سربلند

وقت مردن بر لب مردان نشاند

من ز جا برخاستم

بگذارید بگریم به پریشانی خویش

که به جان آمدم از بی سرو سامانی خویش

غم بی همنفسی،کشت مرا در این شهر

در میان با که گذارم غم پنهانی خویش؟

اندرین بحر بلا ساحل امیدی نیست

تا بدان سوی کشم کشتی طوفانی خویش

زنده ام باز پس از اینهمه ناکامی ها

به خدا کس نشناسم به گرانجانی خویش

گفتم:ای دل که چو من خانه خرابی دیدی؟

گفت:ما خانه ندیدیم به ویرانی خویش

جان چو پروانه به پای تو فشانم که چو شمع

بینمت رقص کنان بر سر قربانی خویش

ما با پای تو سر صدق نهادیم و زدیم

داغ رسوایی عشق تو به پیشانی خویش

اطهری قصه ی عشاق شنیدیم بسی

عشق هر جا رو کند آنجا خوش است

گر به دریا افکند دریا خوش است

گر بسوزاند در آتش دلکش است

ای خوشا آن دل که در این آتش است

تا ببینی عشق را آیینه وار

آتشی از جان خاموشت برآر

هرچه می خواهی به دنیا نگر

دشمنی از خود نداری سخت تر

عشق پیروزت کند بر خویشتن

عشق آتش می زند در ماه و من

عشق را دریاب و خود را واگذار

تا بیابی جان نو خورشیدوار

عشق هستی زا و روح افزا بود