مقصر نبودی

مـن بـه خـود می گـویـم:

چـه کـسی بـاور کـرد

جـنگــل ِ جـان مــرا

آتـش ِ عـشق ِ تـو خـاکـستر کــرد؟

ای خوبتر از گل

ای پاکتر از قطره شبنم

ای دل به تو محتاج

من جز تو نخواهم ز دو عالم

دل در تب سنگین خمار است

ای دوست بهار است

جز چشم تو هر چشمه سراب است

کیفیت چشمان تو چون جام شراب است

ای چشم تو سر چشمه خورشید

یک دم نگهم کن

صیاد من ای آنکه به دام تو اسیرم

بگذار که از پای بیفتم

مستانه بمیرم.....

هیـچ جـز یـاد تـو ، رویای دلاویـزم نـیست

هیـچ جـز نـام تـو ، حـرف طـرب انگـیزم نـیست!

عـشق می ورزم و می سـوزم و فـریـادم نـه!

دوست می دارم و می خـواهـم و پـرهـیزم نـیست.

نـور می بـیـنم و می رویـم و می بـالم شـاد ،

شاخه می گـستـرم و بـیـم ز پـائـیـزم نـیست.

تـا به گـیتی دل ِ از مهـر تـو لبـریـزم هـست

کـار با هـستی ِ از دغـدغـه لـبریـزم نـیست

بخـت آن را کـه شـبی پـاک تـر از بـاد ِ سـحر ،

بـا تـو ، ای غـنچه نشکـفـته بـیامیـزم نـیست.

تـو بـه دادم بـرس ای عـشق ، که با ایـن هـمه شـوق

ما چون دو دریچه ٬ روبروی هم٬

آگاه ز هر بگو مگوی هم.

هر روز سلام و پرسش و خنده٬

هر روز قرار روز آینده.

عمر آینه بهشت ٬ اما ... آه

بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه

اکنون دل من شکسته و خسته هست٬

زیرا یکی از دریچه ها بسته هست.

نه مهر فسون ٬ نه ماه جادو کرد٬

نفرین به سفر ٬ که هرچه کرد او کرد.

                                شعر عاشقانه ی ابدی

اگر برای تو شعری عاشقانه بخوانم

این شعر تا ابد با تو خواهد زیست

حتی وقتی که من دیگر نباشم

یا وقتی که دیگر میان ما عشقی نباشد

شعر عاشقانه بیشتر از آدمها می ماند

عاشقانت تو را ترک می کنند

اما شعر عاشقانه

همیشه با تو خواهد بود

پس بگذار برایت شعری عاشقانه بخوانم!

شعری از اعماق جان٫

که مرا به یاد تو آورد......

شعری که همیشه با تو بماند.

گفتم به دام اسیرم گفتا که دانه با من

گفتم که آشیان کو گفت آشیانه با من

گفتم که بی بهارم شوق ترانه ام نیست 

گفتا بیا به گلشن شور ترانه با من

گفتم بهانه ای نیست تا پر زنم به سویت

گفتا تو بال بگشا راه بهانه با من

گفتم به فصل پیری در من گلی نروید

گفتا که من جوانم فکر جوانه با من

گفتم که خان و مانم در کار عاشقی رفت

گفتا به کار خود باش تدبیر خانه با من

گفتم به جرم شادی جور زمان مرا کشت

گفتا تو شادمان باش جور زمانه با من

گفتم ز عشقبازی در کس نشان ندیدم

زد بوسه بر لبانم گفتا نشانه با من

گفتم دلم چو مرغی ست کز آشیانه دور است

دستی به زلف خود زد گفت آشیانه با من

گفتم ز مهربانان روزی گریزم آخر

             به تو می اندیشم

به تو و تندی طوفان نگاهت بر من

به خود و عشق عمیقت در تن

به تو و خاطره ها

که چرا هیچ زمانی من و تو ما نشدیم

جام قلبم که به دست تو شکست

من چرا باز تو را می بخشم؟؟؟

به تو می اندیشم

به تو که غرق در افکار خودی

من در اندیشه افکار توام

قانعم بر نگه کوته تو

هر زمان در پی دیدار توام…

روزگاری با غم دوری تو من ساختم
قصه ها و غصه ها با یاد تو پرداختم
با امید دیدنت یک لحظه و یک ثانیه
بارها در کنج غم شعر و غزلها ساختم
شور عشقت خانه ی دل را به بازی میگرفت
من چه تلخ این بازی بی انتها را باختم
گرچه سازت همنوا با ساز من هرگز نشد
باز اما من برایت این نوا بنواختم
بی تو سرگردان و حیران گم بدم در خویشتن
با تو اما من خودم را بیشتر بشناختم
عقل در آغوش عشقم خفته و مدهوش بود
من به رأی عشق سوی قلب سنگت تاختم
پیش چشمم این جهان تمثیلی از روی تو شد
گوییا جز تو همه دنیا به دور انداختم

من از اینجا خواهم رفت

پروانه ایی که با شب می رفت

این فال را برای دلم دیده است ......

من خیلی وقت است که با شب می روم ،

می روم آنطرف دنیا رویای تو را ببینم

                    من گمان میکردم

دوستی همچو سرودی سرسبز،

چهار فصلش همه آراستگی ست...

من چه می دانستم

هیبت باد زمستانی هست

من چه می دانستم

سبزه می پژمرد از بی آبی ،

سفره یخ می زند از سردی دی

من چه می دانستم ، دل هر کس دل نیست .

قلبها صیقلی از اهن و سنگ

قلبها بی خبر از عاطفه اند ،

سخن از مهر من و جور تو نیست ،

سخن از ....

متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندار سرور آور مهر ....

               ستاره های سربی ... فانوسکای خاموش

من و هجوم گریه ...از یاد تو فراموش

تو بال وپر گرفتی ... به چیدن ستاره

دادی منو به خاک ...این غربت دوباره

دقیقه های بی تو... پرنده های خستن

آینه های خالی ... دروازه های بستن

اگه نرفته بودی ... جاده پر از ترانه

کوچه پر از غزل بود ... به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی ... گریه منو نمیبرد

پرنده پر نمی سوخت ... آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی ..و.. اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو ... یعنی حضور گریه

با من نبودن تو ... یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم ... از تو به شب رسیدم

نوشتمت رو گلبرگ ... تورو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ... ستاره دربه در شد

شبنم به گریه افتاد ... پروانه شعله ور شد

وازه رنگ زندگی بود

سرد بودم
مُرده بودم
زندگی را از یاد
بُرده بودم!
روح گشتم
شعله گشتم
من به رسم ِعشق ورزی
زنده گشتم ...
زنده گشتم ...
زنده گشتم ...

می رسد اندك اندك......

              بهار....

                    خوش به حال.....

                            روزگار.....

               ای دریغ از تو...

         گر نرقصی ....

                       با نسیم...

         ای دریغ از ما.....

                  گر نگیریم ....

                          كامی..

              از بهار.....